Arkadasim saydiklarim tek tek giderken...

Bir yaprak dokumu yasiyorum. En yakinimda olan insanlar, en cok guvenecegim ve zor zamanlarimizi paylasacagimi zannettigim kisiler birer birer kayip gidiyor hayatimdan. Sadece gitmekle kalsalar iyi, benden bir parca aliyorlar ve bir daha geri vermemecesine arkalarini donup gidiyorlar. Ben kolayca affedebilen biri degilim, gidene kal demem asla... Benden kaynaklaniyor heralde, hepsi tek tek gidince akla baska bir sey gelmiyor. Ama giden her parca biraz daha eritiyor ve en sonunda aci kalmiyor, esik noktasi gecildiginde artik hep ayni, alisiyor insan eninde sonunda... Nelere alismadik ki.. Gun geldi en sevdigimiz insani ugurladik sonsuzluga, peki bugun alismadik mi? Baslamadik mi hayata tutunmaya, farkli ugraslar bulmadik mi? Baskalarina baglanmadik mi? Sebepler yaratmadik mi? Kendimizi oyalamadik mi? Yeri geldi kandirdik kendimizi... Once ilk okuldan arkadasim nedenini bilmeden cekti gitti, sonra ilkokul ve lise arkadasim kesti iliskiyi sebepsiz ve bunun uzerinden daha bir hafta gecti universitedeki en iyi arkadasimla iliskim calkalaniyor. Ben gene ayaklarimin uzerinde olucam, yarin hayatima neler getirir, neler goturur bunu bilmiyorum ama artik esik noktasini gectim, aciyor ama alisiyorum, hissizlesiyor sonunda... Ben yorgunum bu gibi iliskilerin pesinden kosmaktan. Bugun yanimda olanlar yarin beni birakirsa elbet biri olur gene yanimda, en azindan ailem var, onlar yanimdalar, desteklerini aramizdaki mesafeye ragmen fark ettirmiyorlar. Aramizdaki bag ve dayanisma benim zorluklarin uzerinden gelmeme cok yardimci oluyor. Ben bu arkadaslarimla aramdaki sorunu bir turlu cozebilecegimi dusunuyorum. Umudumu yitirmis degilim. Eger olmazsada elbet onlarin yerini alacak insanlar girecektir hayatima... Whatever tomorrow brings, I am ready to flow with it... Smile, because you might never get another chance in life to do so...

Cnr...